ผืนป่าและคาบสมุทรแทสมันของแทสเมเนียเคยแยกอาชญากรออกจากอารยธรรม ตอนนี้พวกเขาจะแยกแทสเมเนียนเดวิลออกจากโรคระบาดที่คุกคามเผ่าพันธุ์
นักโทษก้าวเข้าไปในห้องขัง ค่อยๆ ย้อนรอยเส้นทางเดิมที่พวกเขาเคยเดินมาก่อนหลายสิบครั้ง มันเป็นนิสัยที่เกิดจากสถานการณ์ เกิดมาในกรงขัง ส่วนใหญ่ไม่เคยรู้จักชีวิตนอกกรงเหล็ก สิ่งที่ปลอบใจเพียงอย่างเดียวของพวกเขาคือดวงอาทิตย์ที่ในที่สุดก็ตัดผ่านก้อนเมฆ เสนอการบรรเทาโทษสั้น ๆ จากอากาศหนาวจัดในฤดูหนาว
ที่นี่ ซ่อนตัวอยู่หลังประตูล็อคในย่านชานเมืองอันร่มรื่นของโฮบาร์ต เป็นที่อยู่อาศัยของชาวแทสเมเนียที่มีชื่อเสียงโด่งดังที่สุด ซึ่งได้รับการยกย่องว่าเป็นหัวขโมยและนักฆ่าที่โหดเหี้ยมมาช้านาน ผู้คุมเตือนฉันว่าในขณะที่บางคนอาจทำตัวขี้อาย คนอื่นๆ ก็ทำเต็มที่เพื่อชื่อเสียงของตน สิ่งหนึ่งที่ถือเป็นจริงสำหรับผู้อยู่อาศัยใน Taroona Captive Breeding Facility—ไม่มีแทสเมเนียนเดวิลตัวใดที่คู่ควรกับชะตากรรมของพวกมัน
David Pemberton นักชีววิทยาและผู้จัดการโครงการ Save the Tasmanian Devil Program (STDP) ซึ่งเป็นโครงการริเริ่มของ the รัฐบาลออสเตรเลียและแทสเมเนีย
เราเห็นหนึ่งในผู้ต้องขัง “เบอร์รี่” โผล่ออกมาจากถ้ำของเธอและเกาะอยู่บนก้อนหินท่ามกลางแสงแดด เธอมีขนาดพอๆ กับสุนัขตัวเล็ก มีหูที่ตื่นตัว ใบหน้าเหมือนหมี และหางที่แข็งแรงใช้สำหรับทรงตัว มันยากที่จะปรับภาพสัตว์ที่ดูไม่มีพิษมีภัยตรงหน้ากับภาพการ์ตูนน้ำลายไหลที่ฉันโตมา นอกจากนี้ยังเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อด้วยว่าสายพันธุ์ที่ฉลาดมาก – สายพันธุ์ที่รู้จักในการบริโภคทุกอย่างและทุกสิ่ง – ใกล้จะสูญพันธุ์
ไม่นานมานี้ ปีศาจมีลักษณะคล้ายคลึงกับแรคคูนในอเมริกาเหนือหรือวอลลาบีในออสเตรเลีย ซึ่งพบเห็นได้ทั่วไปตามภูมิประเทศและมองว่าเป็นเพียงสัตว์รบกวนที่จะขโมยและฆ่าปศุสัตว์และรังอยู่ใต้ถุนบ้าน แม้ว่าสัตว์ที่ออกหากินเวลากลางคืนจะสูญพันธุ์ไปนานแล้วบนแผ่นดินใหญ่ของออสเตรเลีย แต่พวกมันก็ถือว่ามีอยู่มากมายทั่วทั้งรัฐที่เป็นเกาะ จากนั้นเมื่อ 20 ปีก่อน โรคภัยไข้เจ็บได้เกิดขึ้น
รายงานครั้งแรกในปี 1996 โรคเนื้องอกใบหน้าปีศาจ (DFTD) เป็นมะเร็งรูปแบบที่หายากและติดต่อได้ง่าย นอกจากนี้ยังเป็นอันตรายถึงชีวิต ปีศาจที่ติดเชื้อจะอดตายภายในสามถึงห้าเดือน เนื้องอกเติบโตบนใบหน้าและรอบปาก ทำให้ปีศาจกินได้ยากและทำให้อวัยวะล้มเหลว ผลกระทบดังกล่าวเป็นความหายนะ ภายใน 13 ปีของการค้นพบ โรคนี้ทำให้สัตว์มีกระเป๋าหน้าท้องอยู่ในรายชื่อที่ใกล้สูญพันธุ์ เจ้าหน้าที่ประเมินว่าจำนวนประชากรในป่าลดลงจาก 150,000 ตัวที่โตเต็มวัยเหลือเพียง 20,000 ตัว
แต่กลยุทธ์ใหม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ STDP ซึ่งเป็นทีมนักวิทยาศาสตร์ที่ทำงานร่วมกับมหาวิทยาลัยและสถานสงเคราะห์สัตว์ป่า ใช้เวลาสามปีที่ผ่านมาเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับภารกิจที่อาจช่วยชีวิตปีศาจในธรรมชาติได้ในที่สุด นั่นคือการสร้างที่อยู่อาศัยให้กับ Forestier และคาบสมุทรแทสมันด้วยปีศาจที่มีสุขภาพดี ตั้งอยู่บนชายฝั่งทางตอนใต้ของแทสเมเนีย คาบสมุทรทั้งสองเชื่อมต่อกับแผ่นดินใหญ่ด้วยคอคอดแคบๆ นักวิทยาศาสตร์หวังว่าคาบสมุทรที่แยกจากกันทางภูมิศาสตร์และปราศจากโรคจะเป็นที่หลบภัยสำหรับปีศาจที่มีสุขภาพดีเพื่อขยายพันธุ์และเติบโตในป่าอีกครั้ง
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกในประวัติศาสตร์ที่มีการใช้พื้นที่ Forestier และคาบสมุทร Tasman เพื่อแยกกลุ่มประชากรที่เปราะบาง แม้ว่านี่อาจเป็นครั้งแรกที่มีการใช้พื้นที่เหล่านี้เพื่อปกป้องประชากรกลุ่มหนึ่ง เป็นการพนัน—หากไม่มีวิธีรักษา DFTD สิ่งที่ขวางกั้นปีศาจและการสูญพันธุ์ของพวกมันคือผืนดินแคบๆ
ถนนที่คดเคี้ยวเป็นลูกคลื่นที่เรียงรายไปด้วยต้นเหนียงสีทองอร่าม ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของดอกไม้อย่างเป็นทางการของออสเตรเลีย ทอดยาวไปตามคาบสมุทร Forestier และไปยังปลายสุดของคาบสมุทรแทสมัน มีอาคารไม่กี่หลังและการจราจรอื่นๆ เล็กน้อย พื้นที่ 659 ตารางกิโลเมตรตามแนวชายฝั่งตะวันออกเฉียงใต้ของรัฐแทสเมเนียเป็นที่อยู่อาศัยของผู้คนเพียง 2,400 คนที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านที่กระจัดกระจาย ในชุมชนเหล่านี้มีความเชื่อมโยงกับผืนดินอย่างแข็งแกร่ง คุณคงรู้สึกกดดันไม่น้อยที่ได้พบกับคนในท้องถิ่นที่ไม่เชื่ออย่างเงียบๆ ว่า ไทลาซีน หรือ “เสือแทสเมเนีย” ที่หายไปนานอาจยังคงอยู่ที่นั่น กระเป๋าสัตว์นักล่าถือเป็นภัยคุกคามต่อการเพาะเลี้ยงแกะเช่นเดียวกับปีศาจ มันถูกล่าจนสูญพันธุ์ในปี 2479
ขับรถไปทางใต้ เป็นเรื่องง่ายที่จะเห็นว่าหุบเขาซึ่งหนาแน่นไปด้วยต้นเหงือกสูงตระหง่านได้รักษาตำนานของไทลาซีนให้คงอยู่ได้อย่างไร พุ่มไม้หนาทึบยังเคยช่วยคุมขังนักโทษอีกด้วย ตั้งแต่ปี 1830 ถึง 1877 ที่นี่คือที่ตั้งของพอร์ตอาร์เทอร์ นิคมขนาดใหญ่สำหรับอาชญากรที่ “แข็งกระด้าง” ของจักรวรรดิอังกฤษ เช่นเดียวกับแทสเมเนียนเดวิล ชื่อเสียงของพวกมันไม่จำเป็นต้องรับประกันเสมอไป
สหราชอาณาจักรมีความอดทนต่ำต่อผู้กระทำความผิด แม้กระทั่งสำหรับอาชญากรรมที่ดูเหมือนเล็กน้อยตามมาตรฐานปัจจุบัน เช่น การขโมยขนมปังหนึ่งก้อน เป็นต้น การนัดหยุดงานสองครั้งและทางการได้ส่งนักโทษไปยังแทสเมเนีย ที่พอร์ตอาเธอร์ พวกเขาทำงานหนักในอุตสาหกรรมไม้ที่กำลังขยายตัว
“การแยกคาบสมุทรนี้เป็นส่วนหนึ่งของการรักษาความปลอดภัยและการควบคุมสิ่งที่แก้ไขไม่ได้” โคลิน ไนท์ มัคคุเทศก์ที่แหล่งประวัติศาสตร์พอร์ตอาเธอร์บนคาบสมุทรแทสมันอธิบาย ซึ่งอาคารยุคนักโทษกว่า 30 หลังยังคงสภาพสมบูรณ์ เช่นเดียวกับอัลคาทราซ เรือนจำบนเกาะที่มีชื่อเสียงนอกชายฝั่งซานฟรานซิสโก สถานที่นี้ได้รับเลือกจากแนวชายฝั่งที่ขรุขระและพุ่มไม้ที่ไม่อาจให้อภัยได้
