การตกปลาด้วยสเปียร์ฟิชเป็นกีฬาที่อันตรายและมักมีความรุนแรง … แต่สำหรับบางคนแล้ว การตกปลาด้วยหอกเป็นกีฬาที่เกี่ยวกับจิตวิญญาณ
บนชายฝั่งทางเหนืออันเขียวขจีของ O ‘ ahu ฉันกระดิกปลายเท้าที่ขอบมหาสมุทรและกัดริมฝีปากขณะสแกนหาการสะบัดของครีบฉลามหรือลางสังหรณ์แห่งหายนะอื่นๆ ข้างๆ ฉัน Matt Sproat นักดนตรีชาวฮาวายวัย 43 ปียิ้มง่าย ตรงกันข้ามกลับดูผ่อนคลายสุดๆ
Sproat เติบโตที่นี่ท่ามกลางกระท่อมไม้เตี้ยๆ จางๆ ของ Hau’ula ที่ซึ่งเพื่อนบ้านใช้เวลายามเย็นบนเก้าอี้สนามหญ้า เล่าเรื่องราวภายใต้แสงระยิบระยับอันนุ่มนวลของแสงไฟในขณะที่เด็กๆ เล่นบนสนามหญ้า เมื่อเขาอายุได้สามขวบ พ่อของเขาสอนให้เขาตกปลาที่ชายหาดแห่งนี้ ในทางกลับกัน Sproat เสนอที่จะสอนวิธีล่าเขา (ปลาหมึกยักษ์) ที่นี่ด้วยหอก
“การตกปลาด้วยสเปียร์ฟิชเป็นสิ่งที่บรรพบุรุษของผมทำ” เขากล่าว “เมื่อฉันอยู่ในมหาสมุทร ฉันรับรู้ถึงสิ่งรอบตัว และระลึกถึงสิ่งที่ฉันได้รับการสอน แม้กระทั่งจากคึปูนา [ผู้เฒ่าผู้แก่] ที่ล่วงลับไปแล้ว ฉันรู้ว่ามรดกของพวกเขากำลังถูกส่งต่อเพราะสิ่งที่ฉันเรียนรู้จากพวกเขาฉันยังคงสอนลูก ๆ ของฉันด้วยความหวังว่าพวกเขาจะสอนลูก ๆ ของพวกเขา” ท่ามกลางเกลียวคลื่น ออกล่าหาปลา Sproat พบความรู้สึกเติมเต็มที่เขาอธิบายว่าเป็นจิตวิญญาณ
สำหรับคนนอกโดยเฉลี่ยแล้ว จิตวิญญาณและการตกปลาแบบสเปียร์ฟิชดูเหมือนเป็นการจับคู่ที่แปลก แต่ฉันได้เรียนรู้ว่าหลายคนในฮาวาย เช่น Sproat รู้สึกว่าทั้งสองมีความเชื่อมโยงกันโดยเนื้อแท้ คำอธิบายของพวกเขาสำหรับความเชื่อมโยงนั้นแตกต่างกัน แต่มีบางอย่างเกี่ยวกับการดำลึกลงไปใต้พื้นผิวของมหาสมุทรและการล่าสัตว์ในสภาพแวดล้อมที่มนุษย์ไม่มีความได้เปรียบในการเอาชีวิตรอดโดยธรรมชาติ ซึ่งช่วยให้นักตกปลาสเปียร์ฟิชเชอร์มีมุมมองที่ไม่คาดคิดเกี่ยวกับการดำรงอยู่และที่อยู่ของพวกเขาในโลก
“เมื่อคุณมองดูปลาที่สวยงาม สิ่งมีชีวิตที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา บางสิ่งในตัวคุณต้องสามารถเหนี่ยวไกได้” Kellen Parenzin นักตกปลาสเปียร์ฟิชเชอร์คนแรกที่ฉันพบอธิบายขณะที่เขาจัดแต่งทรงผมที่ร้านทำผมใน ไคลัว สำหรับ Parenzin นี่คือการเข้าร่วมวงเวียนแห่งชีวิตและมีส่วนร่วมในระบบนิเวศ การกินปลาที่เขาจับได้เอง ความเชื่อของเขาเกี่ยวกับแนวคิดเรื่องจิตวิญญาณทำให้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเขาผ่อนคลายลงเช่นกัน: “มีพลังงานอยู่ในตัวปลาซึ่งมีอยู่ทั่วไป—บางอย่างที่ฉันไม่สามารถถ่ายได้ ซึ่งจะไม่มีวันตาย … มันเตือนฉันว่าร่างกายนี้” เขาแสดงท่าทางกับตัวเอง “เป็นเพียงยานพาหนะ”
ที่ชายหาดใน Hau’ula ฉันตาม Sproat ลงไปในน้ำที่เชี่ยวกรากและสวมตีนกบ แนวปะการังก่อตัวเป็นสี่เหลี่ยมล้อมรอบออกไปประมาณ 300 เมตร ทำลายคลื่นและลดโอกาสที่เราจะได้พบกับฉลาม ถึงกระนั้น ด้วยความถดถอยของคลื่นแต่ละลูก เรารู้สึกว่ากระแสน้ำแรงขู่ว่าจะพาเราไปสู่ช่องเปิดในแนวปะการังที่ไหลลงสู่น้ำลึก
ฉันต้องใช้เวลาสักครู่เพื่อปรับตัวให้เข้ากับมหาสมุทร สมองของฉันจะจัดลำดับความรู้สึกของฉันใหม่ ลมหายใจของฉันสะท้อนเหมือนดาร์ธ เวเดอร์ในท่อหายใจของฉัน เป็นการต้อนรับให้หันเหความสนใจจากความคิดเกี่ยวกับฉลาม ระลอกคลื่นของแสงที่หักเหเดินทางเป็นรูปแบบต่อเนื่องของสีขาวและสีเหลืองใต้ผิวน้ำ ขยายความรู้สึกของฉันเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวของน้ำ ฉันสำรวจพื้นมหาสมุทรที่ขรุขระผ่านหน้ากากดำน้ำของฉัน สังเกตเห็นปะการังสมองทรงกลมขนาดใหญ่และตุ้มน้ำหนักปลาขนาดเล็กที่ถูกทิ้งซึ่งส่องประกายสีเงินระหว่างโขดหิน ฉันเห็นปลาปักเป้าและปลาสินสมุทรและสายพันธุ์ที่มีสีสันสวยงามอื่นๆ อีกหลายสิบชนิด รวมทั้งฝูงปลากระบอกที่พุ่งผ่านเหมือนเส้นเงินปรอทพุ่งไปตามชายฝั่ง แต่เขาไม่มีที่ไหนเลยที่จะพบ
Sproat เจาะหลุมด้วยหอกอะลูมิเนียมยาว 1.5 เมตรของเขา โดยหวังว่าจะพบจุดสูงสุดของถ้ำเขา เครื่องมือของเขาคือหอกฮาวายยุคแรกๆ ที่เบากว่า ใช้งานง่ายกว่าที่พิพิธภัณฑ์ Bernice Pauahi Bishop ในโฮโนลูลู หอกของบรรพบุรุษบางคนยาวกว่าสี่เมตรซึ่งมีลักษณะคล้ายหอกในยุคกลางถูกใช้เพื่อตกปลาจากฝั่ง หอกอื่นๆ ที่สั้นกว่าคือยาวสองเมตรและมีหนามที่ปลาย อาจถูกใช้สำหรับการตกปลาด้วยหอกใต้น้ำ แต่ไม่มีใครทราบแน่ชัด เครื่องมือเหล่านี้ส่วนใหญ่สูญหายไปตามกาลเวลา สิ่งประดิษฐ์จากไม้มีความเสี่ยงต่อการสึกกร่อนและผลกระทบจากสภาพอากาศมากกว่าเครื่องปั้นดินเผาหรือโลหะ และประวัติศาสตร์ที่เป็นลายลักษณ์อักษรในเกาะเหล่านี้ต้องย้อนกลับไปถึงกลางศตวรรษที่ 19 เท่านั้น เมื่อมิชชันนารีนิกายโปรเตสแตนต์ประมวลภาษาฮาวาย
สิ่งที่ชาวฮาวายรู้เกี่ยวกับบรรพบุรุษในยุคแรก ๆ ของพวกเขาได้รับการถ่ายทอดผ่านประเพณีปากเปล่า เรื่องราวบอกเป็นนัยว่าชาวฮาวายมักจะตกปลาด้วยหอก ทั้งบนฝั่งและใต้น้ำ ควบคู่ไปกับวิธีอื่นๆ เช่น เสาและสาย แห และการหาปลาด้วยมือ ไม่เพียงแต่ในมหาสมุทรเท่านั้น แต่ยังรวมถึงในบ่อปลาที่พวกเขาสร้างขึ้นเพื่อฟาร์มค่าหัว ของทะเล
